De nalatenschap van Mees

Mannetje mannetje, wat is iedereen druk met je. Het ongeluk dat jou is overkomen is iedere ouder ‘worst nightmare’. In de krant lezen we niet over: ‘12 jarige jongen verongelukt’, maar over: ‘Mees van de Ridder is omgekomen bij tragisch ongeval’. Alsof de wereld je kende.

Je bent ons mannetje, maar je bent nu ook van iedereen. Zelfs volslagen onbekenden schrijven over je, of schrijven ons omdat ze meeleven. Voor ons heb je er altijd al toe gedaan, maar het is of je er in de wereld om ons heen ook toe doet. Wauw.

Je vader en ik zijn nu ook lid geworden van de onofficiele club van ouders die een kind verloren hebben. Uit alle hoeken komen ze of schrijven ze ons om hum medeleven te betuigen en voor sommigen is die stap enorm groot. Wat een durf en wat een rauw verdriet is er bij sommigen van hen. Over 1 ding is iedereen het unaniem eens: Dit verlies van onze zoon nemen we ons leven lang mee, we zullen iedere dag aan je denken en het leven zal nooit meer zijn zo het was. Dat geeft een dubbel gevoel: ‘Gelukkig, ik zal je nooit vergeten’ maar ook: ‘Zullen wij ooit over het verlies van jou heenkomen?!?’

Je vader en ik hebben samen met de meiden aan jouw sterfbed een afspraak gemaakt. We zullen pal staan voor elkaar, we zullen met elkaar rouwen en elkaar helpen weer uit het dal te stappen mocht het nodig zijn. We zullen elkaar vasthouden en een nieuw, ander leven opbouwen zonder jou. We zullen je nooit vergeten en we zullen je nooit verzwijgen. We zullen weer plezier krijgen in het leven en we bouwen in ons hart een monument voor jou. Maar in ons huis en in ons dagelijkse leven zullen we je laten gaan. Langzaamaan zullen je spullen worden opgeruimd en verdeeld worden en als aandenken weggegeven worden of naar het goede doel gaan. We zullen dozen vullen met alle aandenkens aan jou en die af en toe tevoorschijn halen. En dan ook weer wegbergen. Want op de een of andere manier moeten we weer door met ons leven en dat gaan we ook doen. Hoe… Tsja, dat weet ik ook nog niet. Maar het moet en we gaan het doen.

Fay en Meri missen jou zo erg. Allebei op hun eigen manier. Hun verdriet hakt erin. Maar dan spelen ze ook weer door. Daar nemen je vader en ik een voorbeeld aan. We huilen, hebben verdriet, en gaan weer door.

En dan jouw nalatenschap. Die is groter dan alleen je kleding, boeken, voetbal en ps4.  Jouw nalatenschap is bijzonder. In je leven was je een fijn mannetje met al je plussen en minnen en was ik zo apetrots op wat je al bereikt had. Op hoe je omging met je angsten en de keuzes die je maakte. In je sterven is er iets gegroeid dat groter is. Namelijk vriendschap, betrokkenheid en loyaliteit. De afgelopen week hebben we gezien hoe in een grote uitdijende kring, iedereen, werkelijk iedereen geschokt is door jouw overlijden en gelijk de keuze maakt om niet alleen te zijn. Jouw klas, maar ik durf ook wel te zeggen dat dit voor meer klassen op Groevenbeek geld, is zoveel hechter geworden. Samen rouwen ze. Samen nemen ze je ieder uur mee naar een andere lokaal in de vorm van een kaars en je foto. Samen maken ze een filmpje ter nagedachtenis aan jou, houden een dankdienst en starten een actie om een shirt van Messi te winnen waar jij zo’n enorme fan van was. En eerlijk, ze hebben het nog voor elkaar gekregen ook! Wat een topklas had jij.

Bij Sparta lassen ze alle trainingen op maandag af en op de dag van je begrafenis wordt er bij iedere wedstrijd een minuut stilte gehouden. Vlaggen halfstok en het eerste speelt met een rouwband om in Genemuiden. Daar staat jouw foto ook levensgroot op het scorebord. Rillingen over mijn rug.

Onze vrienden en familie staan pal en zorgen voor ons. Er wordt gekookt, gewassen, geruimd en koffie gezet. Boodschappen gedaan. Iedereen naar eigen kunnen. Maar zij maken het mogelijk dat vele honderden mensen ons thuis de hand hebben kunnen schudden. Net als de melkers. Nog voor we wat konden vragen hadden ze geregeld dat we nergens op aan hoefden te kijken. Alle koeien zijn gemolken en als dat niet zonder slag of stoot ging hielpen ze elkaar. Net als het inkuilen van de mais wat jaarlijks een flink project is. Heel veel mannen stroopten hun mouwen op en gaven hem van jetje.

Je eigen vrienden namen in de kerk op een bijzondere manier afscheid van je. In hun eigen bewoordingen omschreven ze het plezier dat ze met je hadden gehad en schonken je een echte Barcavoetbal.

Door al deze vriendschappen, door al deze betrokkenheid en loyaliteit hebben wij kunnen rouwen.  En neem van mij aan dat dat hard werken is. Gelukkig hebben we deze week hieraan kunnen besteden en ik ben iedereen meer dankbaar dan ze ooit zullen beseffen. Ja Mees, daar ben je dan, veilig in Jezus’ armen. En wij moeten het hier zonder jou doen. Maar je grote geschenk van Vriendschap met inderdaad een hoofdletter V ebt door. Ik word er stil van en zet mijn woorden maar op papier.

Mannetje mannetje. Ik ben je kwijt, hartstikke kwijt. Ik had nog zoveel foto’s van je willen hebben op insta. Nog zoveel was voor je willen wassen. Ik had willen weten wat je zou worden. Ik had… Ik heb niks meer te willen. Ik ben je kwijt. Gelukkig is daar dat doorkijkje naar later; Hij belooft dat jij het nu goed hebt. Daar houd ik mij aan vast. Geen angst en geen frustraties meer. Geen ziek zijn en geen lijden; Maar ook geen knipoog meer naar mij.

Dag vriend.

Je liefhebbende Moeder